everything has changed...

Bad Blake (Jeff Bridges) to podstarzały muzyk country, który lata świetności ma już za sobą. Alkohol, choroby, rozwody, problemy z samym sobą, są jego codziennością. Właściwie w pewnym momencie jedynym jego problemem jest to, jak zdobyć pieniądze na kolejną butelkę whiskey. Zdobywa je podróżując od miasteczka do miasteczka, grając w podrzędnych barach i staczając się coraz bardziej. Pewnego dnia spotyka na swojej drodze dziennikarkę, Jean Craddock(w tej roli Maggie Gyllenhaal), która chce zrobić z nim wywiad. Bad jeszcze nie przypuszcza, że to wydarzenie będzie początkiem całkiem nowej drogi w jego życiu..

Moja ocena: 7/10

Po wakacjach zostały jedynie miłe wspomnienia i masa zdjęć. Jednym z ostatnich letnich wydarzeń był wyjazd do Krakowa z moją córką, gdzie spędziłyśmy przesympatyczny tydzień.
Udało mi się spotkać z dwiema fantastycznymi dziewczynami, które poznałam dzięki wizażowi, a dzięki jednej z nich miałyśmy przesympatycznego przewodnika po zakamarkach Krakowa, dzięki czemu zobaczyłyśmy znacznie więcej niż udałoby nam się podczas samodzielnych wypraw.

 
Poniedziałek : przyjazd do Krakowa, zameldowanie, rozpakowanie, po czym wyjście na miasto i pełne zamieszania spotkanie z A. (Kraków niby niewielki i blisko wszędzie, ale udało nam się w ciągu kilku minut wykonać kilkanaście połączeń w celu ustalenia, gdzie się znajdujemy i dlaczego, choć teoretycznie poruszamy się w odpowiednim kierunku, nadal siebie nie widzimy :D Okolice Smoka Wawelskiego okazały się zbyt mało charakterystycznym miejscem jednak :)

Wtorek : wyprawa do Wieliczki. I to był chyba jeden z mniej udanych dni naszej tygodniowej wycieczki. Od samego rana padało, było zimno, ponuro i gdyby nie fakt, iż siedzenie w pokojach absolutnie nas nie interesowało, nie wiem, czy udałoby nam się zebrać w sobie i zdecydować się na wyjazd. Gdy dotarłyśmy do Wieliczki (po dość męczącej drodze busikiem z Ronda Matecznego, gdyż jak się okazało, naszymi współpasażerami byli głównie obcokrajowcy, którzy dość żywo dyskutowali w różnych językach - japoński/koreański/chiński? pojęcia nie mam, ale jakiś azjatycki z pewnością, po angielsku, niemiecku i chyba rosyjsku...) okazało się, że nie wzięłyśmy ze sobą parasoli, a zakupić nie było gdzie (nie zbaczając zbytnio z trasy). Biegiem puściłyśmy się do kopalni, gdzie jak się okazało, pogoda absolutnie nie odstraszyła zwiedzających, gdyż w kolejce czekałyśmy ponad godzinę...
Ale przynajmniej kopalnia mojemu dziecku się podobała (mój entuzjazm przy 4 już wizycie w Wieliczce nieco osłabł) :)

wrr... i właśnie sobie przypomniałam, dlaczego m.in zrezygnowałam z blogspota :( Formatowanie obrazków szlag trafił i mimo starannego ich rozmieszczenia z odpowiednimi wymiarami, po zapisaniu, blogspot zrobił mi sieczkę z mojego wpisu i obrazki w opisach od środy rozmieścił sobie dowolnie, wg własnego, nieodgadnionego "widzimisię"...
W wolnym czasie ponaprawiam i uzupełnię...

Czuję się ostatnio jak zbuntowana nastolatka, która na wszystko ma jedną odpowiedź "nie!". Nie wiem, czy to już kryzys wieku średniego (!), hormony, jesienna aura, czy jeszcze coś innego, ale dobrze się nie dzieje...
Właściwie warczę na wszystkich i wszystko. I nawet już nie szukam pretekstów by warczeć. Warczę dla zasady chyba. Bo tak i już...
I choć staram się, naprawdę się staram, to nie ma dnia, żeby nie mieć ochoty trzasnąć drzwiami, zostawić wszystko i rzucając "sorry, ja się wypisuję" zniknąć. Choć na jakiś czas. Tak po prostu. By nie musieć się zmuszać.... By nie zastanawiać się rano, co tym razem pójdzie nie tak i co jeszcze może się skopać. Bo przecież za dobrze nie może być, prawda?

Rzuciłam palenie.
Ale jakoś łatwo, bezboleśnie, niezauważalnie wręcz. I co? Powinnam się cieszyć i być z siebie dumna. Tylko jak tu cieszyć się z sukcesu, który przyszedł tak łatwo? Sukcesu nieokupionego najmniejszym nawet trudem czy wyrzeczeniem. Myślałam, że będzie trudniej. Nie było. W takim razie po co ja 2 paczki fajek dziennie wypalałam do tej pory? Bez sensu..



(zdjęcie zaczerpnięte ze strony www.topnews.com.sg)

I jakoś nie znajduję nic, co mogłoby sprawić, że "bez sensu" zniknie na jakiś czas z mojego słownika.
Wyjazd? Przecież dopiero wróciłam z wakacyjnych wojaży.
Zakupy? Ale co niby miałabym kupić? Kosmetyki? Wolne żarty! Ciuchy? Przecież i tak w nic się nie zmieszczę! Książki? Sterta pozycji do czytania leży i wciąż czasu znaleźć nie mogę na sięgnięcie po nie... Poza tym przecież nie mam kasy. Właściwie.
 
Są dwie opcje - albo coś się zmieni (czyt. podejmę jakieś drastyczne i nie do końca przemyślane decyzje stawiając wszystko na jedną kartę), albo zwariuję...
Ewentualnie przyzwyczaję się do tego, że jest jak jest... A to chyba najgorsza z opcji jednak. Mimo wszystko.







A na koniec, sama siebie porządnie opier ... Bo przeczytałam to, co napisałam i doszłam do wniosku, że rzeczywiście jest to wpis godny nastolatki z problemami wieku dojrzewania. Zdrowa jestem? Jestem (przynajmniej na tyle, ile jestem w stanie stwierdzić, bo z badaniami jak jest, każdy wie...). Mam wspaniałą córkę? Mam. (to nie ulega żadnej wątpliwości). Mam gdzie mieszkać, za co żyć i co do garnka włożyć? Ano mam (raz jest lepiej, raz gorzej, milionerką nie jestem, willi z basem również nie mam, ale pod mostem nie mieszkam i chleba z mielonką jeść też nie muszę).Jestem obok mnie ktoś, dla kogo jestem ważna i na kogo mogę liczyć? Mam.(tu chciałabym przemycić podziękowania za cierpliwość dla moich humorów :*)
Grzeszę w takim razie chcąc czegoś więcej?
Pewnie tak...

Niedziela - okienko, nie mam jeszcze sprecyzowanego pomysłu (a raczej mam kilka, ale wciąż się waham, które wybrać :)


Mam nadzieję, że ten uporządkowany sposób prowadzenia bloga zmusi mnie do większej systematyczności i choć odrobinę pomoże w zapanowania nad bałaganem, jaki obecnie w moim życiu panuje...